Cavia’s

Ik ben geboren in een klein kotje, daar een paar weken verbleven bij mijn mama, verhuisd naar een klein kotje in een winkel, dan als cadeautje terechtgekomen in een ander kotje.  Maar wat blijkt, dat kotje heeft een opening met een helling naar beneden waar een andere cavia altijd door verdwijnt en plots terug opduikt.  Mijn nieuw baasje heeft me na een week geleerd om (na een dagelijkse streelbeurt) via die helling terug in mijn kotje te geraken.  Ambetanter was het toen hij me uit mijn kotje op die helling naar beneden duwde.  Dat was wel akelig hoog zulle, die 30 cm.  Maar eigenlijk is er niet veel aan, nu sprint ik die helling op en af gelijk het niets is.  Nu volg ik mijn grote zus, en die loopt zelfs naar buiten.  Zo’n grote speeltuin die we daar hebben.  En schuilplaatsen voor als er gevaar is.  Mijn grote zus durft al meer dan ik, die gaat al direct naast die met zijn flaporen gras eten, en die heeft ook geen schrik van die rare beesten met vleugels.  Later als ik groot en sterk ben zal ik dat ook durven, maar nu blijf ik nog dicht bij mijn schuilhokjes.

(Annelien, de cavia)

Cavia’s zijn groepsdieren.  Mijn 2 cavia’s waren al héél hun leven (ongeveer 1 jaar) samen, en dan plots is er eentje weggerukt uit het leven.  Voor de overblijfster is dat natuurlijk aanpassen om alleen verder te moeten.   Voor mij is dat dan een dubbel gevoel : langs de ene kant is het spijtig dat de overblijfster alleen is, en wil ik daarvoor snel een nieuw vriendinnetje, langs de andere kant treur ik een beetje voor het verlies, en als ik snel een ander in de plaats zet is het precies zo van “de volgende… ” of “andere en betere…”.   Maar het leven gaat niet altijd zoals ik het wil, en sterven hoort erbij.

Maggy (een goede vriendin) heeft me uit mijn lijden verlost en heeft woensdag al een ander caviaatje gekocht voor mij.  (Gelukkig was ik dat van plan, want vorige week probeerde ze me een pony aan te smeren voor in mijn tuin, maar dat ging een beetje van het goede teveel zijn.)   Ik heb ze opnieuw Annelien genoemd (was ze uit ouderdom gestorven, dan ging ik een andere naam zoeken, nu is het een beetje ter nagedachtenis dat ik dezelfde naam kies), hopelijk komt ze goed overeen met Natascha en gaan ze een lang en zorgeloos leven tegemoed.