cavia

Aangezien cavia’s groepsdieren zijn, heb ik 2 beestjes lopen in mijn tuin.  Een goeie vriendin (Maggy) had ook 2 cavia’s, maar spijtig genoeg is eentje ervan vorige week overleden.  Maggy wilde geen nieuwe cavia meer, en omdat ze ook niet wilde dat haar beestje alleen zou zijn, mocht het bij mij komen wonen.  De eerste kennismaking verliep goed, na 4 dagen zijn ze elkaar al gewoon, maar de nieuwe durft nog niet buitenlopen, ze blijft voorlopig rondlopen in het kippenhok.  Bijgevolg heb ik nog geen foto van de 3 tesamen, maar heb ik ze één voor één gepakt (met bijhorend gepiep), te poseren gezet voor de foto.

Gisteren kon ik de caviaatjes nog eens vastleggen op de gevoellige plaat.  Die bastards crossen zo snel rond dat ik meestal amper foto’s kan nemen.  Als ik lang genoeg blijf wachten is er wel ergens een moment dat ze fotogeniek genoeg zijn.  De nieuwe is ondertussen ook al veel minder schuw.  Bij thuiskomst na het werk (mijn werk, niet dat van hen) ga ik altijd eerst bij de beestjes langs en geef ik wat vers gras aan de knaagdieren.  Als ik efkes roep op de cavia’s, dan komen ze (meestal) al piepend naar buiten gehuppeld.   Hopelijk mag hun leventje nog lang en onbezorgd zijn, en verdwijnt er niet plots weer eentje spoorloos.

Aan hun hokje hangt ook zo’n drinkfles, maar normaal kijk ik daar niet naar, omdat na een week daar nog bijna niets uit gedronken is.  Op den duur vergeet een mens dat hé.  Ik had al gezien dat mijn konijn uit de waterbak van de kippen drinkt buiten, en ik kon ook een van de cavia’s betrappen gisteren.  Geen probleem dus dat hun flesje niet dikwijls bijgevuld wordt, ze drinken liever het vers water buiten.

Iets totaal anders waar mijn piekerend brein nu aan dacht. Al die blogs met fotokes die er direct opgezet worden.  Leuk tijdsverdrijf. Amper 10 jaar geleden kon dat nog niet.  Foto’s maken, nog foto’s maken, en nog eentje, nog een paar, tot het rolleke vol was.  Naar de fotowinkel ermee om te ontwikkelen.  Een paar dagen later fotokes afhalen, en tot de conclusie komen dat een groot deel niet goed was (scherpte, kleuren,…). Wilde je daar iets op de computer iets mee doen, inscannen met een scanner die amper 300 dpi haalt (weeral kleur- en scherpteverlies) en dan kon je stoeffen dat je een foto op de pc kon laten zien. Nog eens 10 jaar daarvoor kon je niet eens een foto op het scherm toveren.  En in 2020 gaan ze ons uitlachen met onze primitieve blogskes…

Maar voorlopig ploegt de boer voort, gewoon omdat hij het leuk vindt !

Ik ben geboren in een klein kotje, daar een paar weken verbleven bij mijn mama, verhuisd naar een klein kotje in een winkel, dan als cadeautje terechtgekomen in een ander kotje.  Maar wat blijkt, dat kotje heeft een opening met een helling naar beneden waar een andere cavia altijd door verdwijnt en plots terug opduikt.  Mijn nieuw baasje heeft me na een week geleerd om (na een dagelijkse streelbeurt) via die helling terug in mijn kotje te geraken.  Ambetanter was het toen hij me uit mijn kotje op die helling naar beneden duwde.  Dat was wel akelig hoog zulle, die 30 cm.  Maar eigenlijk is er niet veel aan, nu sprint ik die helling op en af gelijk het niets is.  Nu volg ik mijn grote zus, en die loopt zelfs naar buiten.  Zo’n grote speeltuin die we daar hebben.  En schuilplaatsen voor als er gevaar is.  Mijn grote zus durft al meer dan ik, die gaat al direct naast die met zijn flaporen gras eten, en die heeft ook geen schrik van die rare beesten met vleugels.  Later als ik groot en sterk ben zal ik dat ook durven, maar nu blijf ik nog dicht bij mijn schuilhokjes.

(Annelien, de cavia)