China voor beginners

Korte versie :

Ik ben een week naar China geweest.  Mijn voorbereidingen : leren eten met stokjes.

 

Medium versie :

Lees eerst de korte versie. Hier volgt de uitbreiding. Ik had afgelopen week de eer om mijn kennis te gaan delen op een labo in China. Vliegtickets en verblijf volledig betaald door het labo dat mij uitnodigde, dus daar kan je geen neen tegen zeggen.

Maandag om 15u vertrok mijn vlucht in Zaventem. Na een vlucht van 4 uur van Brussel naar Cairo, 4 uur wachten, 2 euro smeergeld geven bij de controle en dan 9 uur vliegen naar Guangzhou in het zuiden van China, waar ik op dinsdag aankwam om 15u plaatselijke tijd.

Ik dacht dat het een stad was gelijk Gent, maar dat was een kleine vergissing. Het is eigenlijk een groot dorpje, zo’n 3.800 km2 groot en een slordige 12.000.000 inwoners (ter vergelijking : België is 30.500 km2 km groot, en telt 11.000.000 inwoners, onze grootste stad Brussel is 161 km2 groot en telt 1.000.000 zieltjes). Ze kwamen me met de taxi ophalen van de luchthaven, en het was een uurtje rijden over lange stukken autostrade naar de campus van de universiteit. Eenmaal aangekomen werd ik getracteerd op een avondmaal en kon ik mijn korte oefensessie (dankzij google) van ‘eten met stokjes’ uittesten in het echt. Mijn eerste pogingen gingen prima, maar eenmaal mijn stokjes neergelegd om tussendoor soep te drinken, leverde problemen op om terug de goede truc te vinden. Ze zeiden dat ik ook een lepel kon krijgen, maar ik wilde blijven proberen. Ik vroeg hen hoe zij dat eigenlijk vasthieleden, en de 3 chinezen die meewaren, zeiden ze dat ze het zelf niet wisten, dat ze dat nooit echt geleerd hadden, en zelf een manier gevonden hadden om het te doen wanneer ze klein waren, maar dat niet op de manier is zoals het zou moeten zijn. Tot zover de etikette ‘hoe correct eten met stokjes’. Ik ben in de week verschillende keren mee gaan eten in het studentenrestaurant van de campus, en veel studenten eten er gewoon met een lepel, het formaat van een koffielepel bij ons.

Tijd dat er eens iemand die chineese markt verovert met vorken en messen. Een andere eigenaardige zaak is dat ze hun bordje, tas en stokjes afspoelen met hete thee voor ze beginnen met eten (in de betere restaurants). Dat zou zijn om eventuele ziekteverwekkers te doden. Bij deze gewoonte smossen ze nogal veel thee op tafel, iets wat bij ons direct zou opgeruimd worden. Bij het uitgieten van de thee smossen de kannetjes ook nogal redelijk naast de potjes, waarschijnlijk zijn die dingen chinese naamaak 😉 Voor de rest staan er veel dingen op tafel, en is het gewoon direct uit die potten eten. Af en toe wordt er eens iets op je bordje geschept, of kan je zelf inscheppen. Een van de laatste lunches die ik genoot, had ik uit een pot geschept waarvan ik dacht dat er paprika-stukjes inlagen, samen met een beetje vlees, maar gelukkig had Guang (een chineese post-doc die mij de hele week vergezeld heeft (moest van haar prof)) het gezien, en zei ze dat ik enkel pepertjes opgeschept had, en geen vlees. Ze heeft me dan wat vlees ingeschept, en gelukkig voor mij gezegd dat het niet de gewoonte is van die pepertjes op te eten, die worden erin gedaan voor het kookproces. We spreken hier wel over 80% pepertjes, en 20% vlees in zo’n gerecht. Een beetje verwarrend, nietwaar. Er wordt daar wel gigantisch veel eten weggekieperd volgens mij. Ook de stukken vlees zijn niet gekuist zoals bij ons, er hangen nog grote stukken vet aan, en dikwijls in stukken gekapte beentjes, dus het is de gewoonte van dat in je mond eraf te knabbelen, en nadien de beentjes mbv de eetstokjes terug op je bord te leggen. Vet eten ze normaalgezien wel op. Wij westerlingen meestal niet. Tot zover de ontdekking van de eetgewoontes.

Op de unief waar ik moest zijn, daar wonen de studenten en de profs op de campus. Er is een grootwarenhuis aanwezig dat gans de week open is, tot 22u ‘s avonds. Daar kunnen ze bij ons nog iets van leren. In feite moeten ze dus de campus niet verlaten, die is zelfvoorziend.

Het water is er niet drinkbbaar, dat moet je in flessen aankopen. De dingen zijn er gewoon ook veel goedkoper. Terwijl bij ons een boeterkoek meer dan een euro kost, vind je ginder iets gelijkaardig voor 0,50 Euro. In België kost een goedkoop tshirt rond de 15 uro, daar krijg je er tussen de 5 en 10 voor dat bedrag. Maar ze verdienen dan ook een stuk minder dan ons. Hun werkdruk is niet zo hoog als bij ons, ze zijn een uurke aanwezig op het labo om een experiment op te zetten en dan verdwijnen ze weer (gaan ze naar hun appartement wat huishoudelijke dingen gaan doen, of op de computer gaan werken (want het draadloos internet op de campus is onstabiel en verschrikkelijk traag)), een paar uur later komen ze dan terug om het resultaat te controleren, ook al is dat dan om 22u of later, en werken ook de hele week door. Zowel op zaterdag als op zondag, grote delen van de nacht loopt er daar volk rond.

Het verkeer is ook een grote aanpassing. De claxon wordt er véél gebruikt. Blijkbaar om aan te geven dat ze gaan inhalen, of aan de voetgangers en fietsers duidelijk te maken dat ze niet gaan stoppen. Eenmaal het donker is, dan wordt er nogal veel geflikkerd met de lichten. Mijn vermoeden is dat ze dat doen om aan te geven dat ze aan het inhalen zijn, zodat die voor hen niet van baanvak verandert. Richtingaanwijzers worden maar sporadisch eens gebruikt. Fietsers heb ik geen enkele keer met lichten zien rijden.  Ze rijden ook gewoon tussen de auto’s.  Onvoorstelbaar dat er maar zoveel ongevallen gebeuren daar. Blijkbaar zijn de cauffeurs ginder veel aandachtiger voor het omliggende verkeer dan in België, want daar denkt iedereen dat hij als enige op de weg rijdt, en niemand in zijn/haar weg mag rijden.

 

Lange versie :

Lees eerst de medium versie.

Na het avondmaal, de dinsdag van aankomst, gaan slapen, op een uur dat het voor ons eigenlijk nog maar goed en wel 15 uur is. Die nacht heb ik amper 3 uur kunnen slapen. Eigenaardig genoeg had ik overdag geen last van oververmoeidheid. Gelukkig !

 

Woensdag, de eerste dag was kennismaking met de mensen in het labo, en rondleiding op de campus. Niet zo groot, maar wel volgebouwd. In de namiddag de jongedame Dr. Guan volgen in het labo tijdens de stappen die ze onderneemt om haar wetenschappelijk onderzoek te doen. Onder andere daarvoor was ik uitgenodigd, omdat ze problemen ondervindt in haar onderzoek, en niet goed weet wat er daar misloopt. Het labo is nog maar een goed jaar bezig met dat soort onderzoek (PCR, sequentie en fylogenie), en heeft dus nog maar weinig ervaring in vergelijking met de 14 jaar dat ik dat onderussen al slapend uitvoer. Ik heb ze toch een boel verbeteringen, aandachtspunten en tips kunnen geven gedurende de korte week dat ik er was. Meestal zijn we zowel ‘s middags als ‘s avonds in het studentenrestaurant gaan eten. Als je echter te laat komt (rond 13u), dan is al het eten al op, en mag je ergens anders iets gaan zoeken om de honger te stillen. ‘s Avonds weer vroeg gaan slapen in de hoop van wat te kunnen slapen, maar helaas, een uurke of vier tussen het draaien en keren en het was weer tijd om op te staan.

 

Donderdag weer het bijstaan en volgen in het labo, en om 10 u mocht ik mijn eerste presentatie geven over DNA-bereiden en PCR met alle bijhorende tips&tricks.

Na de lunch weer wat in het labo helpen, en rond 16u vertrok ik samen met Guan om een boottocht te gaan maken op de Pearl river (orders van de Professor, en ook al was er veel wind, tegenkanting wordt niet geduld). De metro genomen richting rivier, met de typische overvolle den drumsituaties tijdens het spitsuur. Na een tijd zoeken hebben we de rivier gevonden, maar de boten hebben we niet gezien. Ze kent de stad ook niet zo goed, omdat ze er maar zelden komt. Ze woont op de campus, zoals alle studenten en professoren. We hebben een stuk langs de rivier gewandeld, en veel mooie gebouwen gezien. Dus geen ramp dat er geen boottocht was. Rond 22u30 lag ik terug in mijn nest, te draaien en te keren, weeral maar een uurke of 4 geslapen.

 

Vrijdag om 10u was het tijd voor mijn 2de presentatie over sequeneren en fylogenie. Deze keer waren er studenten bij, en na mijn voordracht heeft de Professor het in het Chinees verteld zodat de studenten het ook konden begrijpen. Grappig om te horen, vooral omdat het 99% chinees is, met af en toe een engels woord zoals ‘PCR’ en ‘genes’ tussen. In de namiddag zijn we terug richting stad getrokken, om er Guangdong Folk Arts Museum te bezoeken, alsook naar de top van de TV toren (Canton tower, 600m hoog) te gaan (de enige plaats in heel mijn reis waar ik door een vrouwelijke chinese met de nodige voorzichtigheid gefoulleerd en betast werd wat er allemaal ik mijn broek en jas zat), om te vervolgens ook nog eens genieten van het uitzicht boven de stad bij nacht.

 

Zaterdagvoormiddag een vergadering met de personen die DNA technieken gebruiken, om te zien wat ze kunnen doen om het labo beter uit te rusten. Ze waren van plan om de AFLP techniek in te voeren of microsats te gebruiken voor populatieonderzoek, maar na mijn voordracht over sequeneren en nex-generation sequencing (NGS) de dag ervoor, zijn ze daarop teruggekomen, en gaan ze het met NGS proberen te bereiken. Volgens mij een goede keuze. In de namiddag zijn we naar de Star lakes gegaan om er een paar grotten te bezoeken (met stalagmieten en -tieten, in alle mogelijke kleuren van fluoriscerende verlichting geplaatst), en hebben ze ook een paar waterstalen genomen om cladoceren te vangen. Na het overbrengen van het staal in een proefbuis van 50 ml gingen ze in het licht kijken of ze er zagen rondzwemmen in het staal. Helaas, geen beweging te zien. Een derde staal dat buiten werd genomen, bracht aan het licht dat Guan die proefbuizen al half gevuld had met ethanol voordat het staal erbij gevoegd werd. Dat verklaarde direct dat er geen beweging meer was in het staal 😉

 

Zondag in de voormiddag weer in het labo een PCR inzetten, en na de middag een bezoek aan Liuxihu reservoir (1,5 uur rijden) waar ze wetenschappelijk onderzoek doen naar algenbloei, eutrofiering en produktie van toxines door bepaalde cyanobacteriën.

Daarna zijn we iets verder naar naar een lokale boer gegaan die mandarijntjes kweekt, en heeft hij 3 manden gekocht die ze voor ons plukten terwijl we er bijstonden. Om ze vervolgens te verpakken in mooie doosjes van ongeveer 3 kg per doos, moesten we naar een iets lagergelegen dorpje met typische bouwvallige kleine huisjes. Tussen de huisjes lopen de kippen gewoon rond, alsook een rat die ik zag oversteken.  Gastvrij zijn ze wel, want ze stelden direct voor van thee te drinken, maar de Prof. is daar niet op ingegaan. Gans de koffer van de auto stond vol met doosjes mandarijnen toen we vertrokken, heb er ook eentje meegekregen naar huis, verser kunnen ze niet zijn.

Nog eventjes een korte stop in het veldlabo aan het reservoir om goeiedag te zeggen aan de studenten die daar meer dan een maand aan een stuk verblijven. En onder veldlabo verstaan we een oud appartement dat ze huren, en dat grotendeels gebruikt wordt als labo, en de 2 kleinste kamertjes zijn de slaapkamers met telkens stapelbedden voor 4 personen ingericht. Naast het toestel met drinkwater en de microgolf staat er een toestel om staalvoorbereiding voor nutrientanalyses te doen. Daarna naar de privewoning van de Prof, ligt op een uurtje van de campus, naar hun normen op de buiten, naar mijn normen in een stad die groter is dan Gent. Het is daarenboven nog eens op een domein gelegen dat afgesloten is, dus zonder batch kom je daar niet binnen. Aangezien hij er zelf maar weinig is, wonen zijn schoonouders er. Na een avondmaal bij de Professor, met zijn schoonouders, schoonzus en schoonbroer met partners en kinderen erbij werd ik rond 21 werd afgezet aan de luchthaven. Terug richting Belgie : 9 uur vliegen naar Cairo, 4 uur wachten en terug 4 uur vliegen naar Brussel.

Mijn poeske Xandros is blij dat ik terug thuis ben.  Ik ook, maar de reis is me toch goed meegevallen !